“هماهنگیِ زندگی آور”

    در قاموس سلوک وقتی گفته می شود “هماهنگی”، مراد از آن نه هماهنگی پیشین است و نه هماهنگی پسین. بلکه هماهنگی در حال و با جریان هستی است. زیرا تنها این هماهنگی است که زندگی می آورد. هماهنگی های از پیش تعیین شده و از پس خوانده شده، هماهنگی های زنده و حقیقی نیستند. هماهنگیِ “زنده”، خودانگیخته از فطرت الهی سالک بر می خیزد.

مسعود ریاعی