“چکیده ای از کتابُ الفُتُوَّة”

اثر: ابو عبدالرحمن السُلَمِی(ق ۴ هجری)
با ترجمه روان: مسعود ریاعی

☆ فُتُوَّت آن است که هیچگاه از برادرانت غافل نشوی.
-فتوت، بی نیازی از مردمان، طمع نداشتن و به ذلت تن ندادن است.
-فتوت، کار را کردن و از اجرش نپرسیدن است.
-فتوت، مهربان بودن با فقرا، و از همنشینی با اشراف حیا کردن است.
-فتوت، بردباری در برابر شخص بی خِرَد، و گذشت کردن از شخص خطاکار است.
-فتوت، در امر دین و دنیا شریف بودن است.
-فتوت، از خشم و خشونت پرهیز کردن است.
-فتوت، تمام خیر را برای دیگر برادران دیدن و خود را کنار کشیدن است.
-فتوت، صبر داشتن بر تدبیر خداوند است.
-فتوت، کار نیک را انجام دادن و به حساب نیاوردن است.
-فتوت، جز بر خدا تکیه نکردن است.
-فتوت، هنگام بخشش به خلق خدا، فرق قائل نشدن است.
– فتوت، خود را به لباس اهل فتوت در نیاوردن است جز آن زمان که شرایطش بجا آورده باشد و بارش بدوش کشیده باشد.
-فتوت، قبل از هر درخواستی، به عطا و بخشش اقدام کردن است.
-فتوت، گوش را از شنیدن زشتی باز داشتن و زبان را به زشتی گویا نکردن است.