“دوست”

☆ “دوست” کلمه ای والا و مقدس است. هم عدد “عشق” است. لقب الهی ابراهیم(ع) “خلیل” است. دوست، “دو” “است”، اما به وحدت رسیده و واحد شده است. دوست، “دواست”، نیروی لطیف درمان و آرامش است. دوست، “ولی” است و دوستان “اولیاء” اند. دوست، “رفیق” است و اعلی یش، همان خالق دوستی هاست که خود در اوج است. ای دوست، قدر دوستت را بدان که دوستِ تو، خودِ تویی در تجلّی دیگر. پس حرمتش را چه در حضور و چه در غیابش پاس بدار که بی حرمتی به دوست، بی حرمتی به خود است.

مسعود ریاعی