روزي پادشاه در يک صبح طلايي پنج شنبه نام، تصميم گرفت فرزند دلبندش را به نقطه‌اي دوردست تبعيدکند تا زندگي را بياموزد، با ديگران بياميزد، ياد بگيرد و به وادي آزمون و خطا بيفتد. تا دست بر زانوانش گذاشته خود مشکلاتش را حل کند، خير و شرش را به تجربه بنشيند و با هر فرقه‌اي آشنا شود و از چند و چون اعتقادشان مطلع گردد...

چشمه می‌جوشید. آن هم درست در بالاترین قلّۀ عالم. می‌جوشید و آب‌هایش را به تلاطم وا می‌داشت... انگار تصمیم‌اش را گرفته بود. او می‌خواست بخشی از خویش را نازل کند. بخشی که هنوز به فرو دست، تن نیالوده و تجربه‌ای از سرزمین‌های دور بر نگرفته است...

استادی در آخرین دیدار رو به تنها شاگردش کرد و آخرین درس را داد و گفت: آن گاه که تو را دیدم، روحم در دَم تو […]

آنگاه که به صحرای خود رسید، همانگاهی که سکوت او را ببلعید، همان دم که در اندیشۀ هیچ دمی نبود، آن "آن" که از زندان فکر، صادقانه خروج کرد، آن لحظه که برای دریافت نور شجاعانه به ظلمت فرو شد، پنج پیر نورانی به ناگاه در برابرش ظهور کردند...