“حُبّ الله”
(دوستی خدا)
⭐️ در قرآن، دوستی و دوست داشتن یک اصل اصیل است نه یک پیشنهاد صرف اخلاقی. آن خود یک طریقت بزرگ و نجات‌بخش است. یک پیوند و پیمان عمیق روحی با ذات هستی‌بخش است. آن میثاق که نباید شکسته شود، دوستی با خدای بخشنده و مهربان است. زیرا مِلاک شناخت دوستیِ هر کس، در وفای به عهدش است. در نهان و آشکار حرمت نهادن به دوستی و دوستی را پاس داشتنش است. مهم‌ترین ویژگی اهل ایمان، دوستیِ محکم‌شان با خداست. اینان “اَشَدُّ حُبَّاً لله” اند. اینان رابطه‌شان با خدا بر اساس دوستی است نه چیز دیگر. نه طمع به بهشت و نه ترس از جهنم. عبادت و اخلاص‌شان از سر دوستی است. خدمت‌شان از سر دوستی است. دوستی و حفاظت از دوستی، طریقت‌شان است. اصلاً دین‌شان دین حُبّ است. دینِ دوستی است. آیه‌شان این است؛“یُحِبُّهُم و یُحِبُّونَهُ”(خدا دوست‌شان دارد و آنان نیز خدا را دوست دارند). حدیث‌شان این است؛ “هَلِ الدِّینُ اِلّا الحُبّ”؟! (آیا دین جز دوستی و محبت است)؟! “الدِّینُ هُوَالحُبّ وَالحُبُّ هُوَالدِّین”(دین، محبت است و محبت، دین)[عن الامام الباقر(ع) – المحاسن ج ۱ ص ۲۶۳]
ای دوست، تو اگر حقیقتاً خدا را دوست داشته باشی، مخلوقات او را هم دوست خواهی داشت. خدمت‌شان خواهی کرد. زیرا دوستی خدا، دوستیِ کل است. در مکتب وحی، دوستی اصل است. دشمنی اصل نیست. حکیم واقعی کسی است که قادر است حتی دشمنی‌ها را به دوستی بدل نماید. همچنانکه قرآن می‌فرماید؛”اِدفَع بِالَّتِی هِیَ اَحسَن فَاِذَ الَّذِی بَینَکَ وَ بَینَهُ عَداوَةٌ کَاَنَّهُ وَلِیٌّ حَمِیمٌ”(به بهترین شیوه بدی را از خود دفع کن، در این صورت خواهی دید آن کسی که میان تو و او دشمنی است همچون دوستی صمیمی شود)! نه تنها در قرآن، که در فرهنگ ایران باستان نیز به این دوستی ارج بسیار نهاده‌اند. ایزد “مهر” خود ربّ‌النوع دوستی و حافظ و مراقب پیمان دوستی است. در “مهر یشت” آمده است هر ایرانی که در برقراری پیوند دوستی و نگهداری آن بکوشد شایستهٔ برخورداری از فرّهٔ ایزدی و نیز سزاوار “مهر” است. زرتشت یگانه‌پرست در “یسنا ۴۹/۸” اظهار می‌دارد:”ای پروردگار حکیم و خالق یکتا، اجازه فرما تا ما برای همیشه عزیزترین دوستان یکدیگر باشیم”! ای دوست، فرهنگ اصیل دینی و ایرانی این سرزمین، فرهنگ دوستی است. طریقت‌اش دوستی و مروّت است. فرهنگ نفرت و نفرت‌پراکنی نیست. هرگز نبوده است.
بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی
