“قُل بِفَضلِ الله وَ بِرَحمَتِهِ فَبِذلِکَ فَلیَفرَحُوا هُوَ خَیرٌ مِمّا یَجمَعُونَ”
(بگو: به فضل خدا و رحمتش، شادمان باشند؛ که آن از هر آنچه می‌اندوزند، بهتر است)!
– در هستی اصل با رحمت و نشاط و شادمانی است. غم و اندوه و غضب اصل نیست. آن‌ها عَرَضی‌اند و ذاتی نیستند. این هستی بر اساس عشق و رحمت و نشاط آفریده شده است. جریان حیات، ذاتاً شادی آفرین است. تمام آفرینش همچون یک سماع با شکوه و هماهنگ است. تو وقتی از درون شادمان و با نشاط باشی، در بهترین حالت تعادلی قرار گرفته‌ای. در این حالت است که لطیفترین انرژی‌های هستی را جذب می‌کنی. قوی می‌شوی. در غم و اندوه و ماتم، انرژی از دست می‌دهی. در فرح و شادمانی انرژی به دست می‌آوری. تو با نشاط و شادمانی است که میتوانی مشکلاتت را به بهترین وجه حل کنی. حزن و خوف و ماتم‌زدگی چیزی را حل نمی کنند و قادر به رفع مشکلی نیستند. اصل با شادمانی است. پویایی، در شادمانی است. حیات پاکیزه، در شادمانی است. انسانی که به فضل و رحمت خدا شادمان است، خود با فضل و رحمت شده است و انسانی کمال یافته است. چنین انسانی نمی‌تواند خشن باشد و آسیب بزند و یا ترویج نفرت و خشونت کند. اهل خشونت و نفرت‌پراکنی کسانی‌اند که از این رحمت و این شادمانی بویی نبرده و از آن بی‌خبرند. قدر این شادمانی را بدان. این فرح و شادمانی، از بهترین هدایای خداست. یک امر ذاتی است و از هر آنچه جمع کرده و ذخیره ساخته‌ای، بهتر است. زیرا جمع‌کردن‌ها و ذخیره‌سازی‌ها شادی نمی‌آورند. شادی و شادمانی حقیقی از جنس بیرون نیست. آن یک کیفیت درونی است. باید آگاهانه به آن رسید. به آن واصِل شد. انسانی که با خدای بخشنده و مهربان است، نشانه‌اش اینست که از بانشاط‌ترین و شادمان‌ترین مردمان روی زمین است. آخر مگر می شود کسی با ارحم‌الراحمین باشد و شادمان نباشد؟! این ناممکن است. ای دوست، این آیه شریفه را یک تعلیم بزرگ بدان. یک ذکر بزرگ و کارآمد؛ “… بِرَحمَتِهِ فَبِذلِکَ فَلیَفرَحُوا…” خداوند، شادی تو و شادمانی راستین تو را می‌خواهد. این شادی نشانهٔ قُرب است. حال آنکه غم و اندوه عین بُعد است. این شادمانی را از دست مده که آن جوهرهٔ زندگی است.
بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی
