“طُوبیٰ لَهُم”
(خوشا به حالشان)!
– اسم تفضیل “طُوبیٰ” از آنِ کسی است که برخوردار از “حالِ” خوش است. سعادت واقعی در این خوش “حالی” است. طُوبیٰ درختی بهشتی است که نقد است. و نقد تنها در “حال” یافت می شود. آن که بیرون از “حال” است محروم از “طُوبیٰ” است. خوش “حال” نیست. نمی تواند باشد. زیرا در زمان و مکان درست قرار ندارد. آن که همواره در گذشته یا آیندهٔ موهوم بسر می‌برد کجا از طُوبیٰ با خبر است. “طُوبیٰ” محصول یقین است. و یقین کیفیتی هم اکنون و همینجاست. امام علی(ع) می فرماید؛ “طُوبیٰ لِمَن بُوشِرَ قَلبُهُ بِبَردِ الیَقِین”. طُوبیٰ از آنِ کسی است که قلبش را به خُنَکای یقین بشارت داده اند. آن یک کیفیت بهشتی است. درختی است که شاخه هایش در تمامی درجات و مراتب بهشت حضور دارد. وقتی روح تو در کیفیت خوش “حالی” واقعی است، وقتی در کیفیت یقین و تسلیم است، این کیفیت متعالی به تمامی کالبدهای دیگر تو سرایت کرده است. تمامی لایه های حیات تو را در بر گرفته است. و اما در برابر طُوبیٰ، شجره ای است به نام “زَقُّوم”! آن درست بر عکس طُوبیٰ است. کیفیتی است جهنمی. در بد “حالی” رشد می کند. در تلخی و سنگینی و زهرآگینی. طُوبیٰ لطیف است، زَقُّوم ثقیل. یکی آرام جان است و دیگری سرشار از رنج و فکر و خیال و حسرت. یکی رهایی می آورد و دیگری اسارت و بردگی. این دو کیفیت، از هم اکنون موجودند. پس نیک بنگر که طعام روح خود را از کدام بر می گیری. از نقد طُوبیٰ و در “حال” بودن، یا از هپروت زَقُّوم و از عَدمَین گذشته و آیندهٔ موهوم خوراک خوردن؟!
بر گرفته از مجموعه نکات قرآنی
مسعود ریاعی
