☆ در میان اولیاءالله، جمعی اند که به آنان “رُکبان” یا “رُکّاب” گویند. به معنای شهسوران. اینان غیر از اوتاد و اَبدال و نقباء و نجباء هستند. جمعی مستقل و آزادند که تحت اختیار ذات الهی اند. شبیه ملائکه مُهَیمَنه هستند اما از جنس بشرند. به آنها “برئ” و “اَبرِیاء” نیز گویند. زیرا آزادند و از هیچ مقام معنوی دستور نمی گیرند. کارشان مستقیماً با ذات خداوندیست. برخی آنان را همان اهل “فُتُوّت” می دانند. زیرا شهسواران همگی اهل فُتُوَّت اند. منظور از شهسواری این نیست که مثلاً سوار اسب و شتر و استر می شوند. آنها سوار بر “شهود” و “مشاهده” خویش اند. با کالبد انرژیایی شان سفر می کنند. کار می کنند. و با کارشان خداوند را محبوب دلها می گردانند. کارشان خودانگیخته است، منبعث از ذات الهی است. برای همین است که از کسی فرمان نمی گیرند. زیرا آن که فرمان می گیرد کارش خودانگیخته نیست. باید طبق فرمان عمل کند. اما اینان نیروهای خودانگیخته الهی اند. با آنکه در هر دوره ای تعدادشان اندک است اما کارشان کارستان است.
مسعود ریاعی