☆ هر بار که از خدا و انسان و جهان، چیزی می گویم یا می نویسم، بلافاصله از آن توبه می کنم. هر چه میخواهد باشد. خوبش بنامی یا بد، فرقی نمی کند. استغفار ذات من است. و توبه، مرامم. آن به آن و لحظه به لحظه، آن هم بی آن که دچار شک و تردید شوم. زیرا خوب می دانم که در گفته ها و نوشته ها و قیل و قال ها نباید ماند. چه اصل، خاموشی است. و حقیقت ناب تنها در این خاموشی متبلور می شود. پس آنچه که گاه به گفتن و نوشتن در می آید، صرفاً بدان امید است که شاید روزی رهروان را به خاموشی سالکانه رهنمون شود.
مسعود ریاعی
