☆ اگر میخواهی حقیقتاً رشد کنی، اگر میخواهی درهای عزّت به رویت گشوده شوند، روح و روانت را از تکیه بر دیگران رها کن و بر هیچ کس و هیچ چیز امید مبند. به قول امام علی (ع) “العِزُّ مَعَ الیَأسِ”؛ عزت با یأس است. و این یأس، آزادگی است؛ “الیَأُسُ حُرُّ”. سالک، سالک نمی شود و روی پای خود نمی ایستد و به توحید حقیقی دست نمی یابد، مگر آنکه از وادی یأس عبور کرده باشد. این را به قطع می دانم و به قطع می گویم. یأس، کیمیاگری قابل است و چون دریابی اش، تمام نیروهای نهفته در وجودت را بالفعل می کند. یأس از دیگران آغاز رستگاری و نشانه ی نیل به الوهیّت خویش است. اگر این یأسی را که گفتم خوب بفهمی و نیک سلوک کنی، تو پیروز هر میدان خواهی بود و دنیا به ذلت به پایت خواهد افتاد. پس از یأس نترس، از امید واهی بترس. امید واهی تو را به خواب می کند و یأس بیدارت می سازد. و سلام بر بیداری.
مسعود ریاعی
