☆ امروزه اگر کسی ادعا کرد که من توانا بر هدایت کردنم، پس بیا تا هدایتت کنم، بیا نجاتت بخشم، بیا به بهشتت واصِل کنم و به سعادتت رسانم، باور نکن. اگر نسبت به هر چیزی خوشبین هستی، به این یکی خوش بین نباش. بس است هرچه ضربه خورده ای. از تاریخ عبرت بگیر و یکبار برای همیشه از حماقت و ساده لوحی هجرت کن. کسی نمی تواند تو را نجات دهد، چه نجات و رستگاری، نوری است که تنها از وجود خودت بیرون می زند. این نور خداداده ی خودت است که روشنی بخش زندگی است. “یَسعَی نُورُهُم بَینَ اَیدِیهِم”. اهل ایمان حقیقی، به فرموده ی قرآن، صاحب نور خویش اند. این نور خودشان است که همواره پیش رویشان را روشن می کند. سالکانه به وجودت نقب بزن و نور خداداده ات را دریاب. فطرت الهی ات را. آنچه نجات بخش توست، پیش از اینها نقداً به تو داده شده است: “وَ آتاکُم مِن کُلِّ ما سَاَلتُمُوهُ”! در این روزگاران جز به فطرت الهی ات، جز به نور خداداده ات، تکیه و اطمینان مکن که همه کلاهبرداران و گرگهای به پوست میش فرو رفته در کمین نشسته اند. پس یاد بگیر که روی پای خودت بایستی. خدا می خواهد تو روی پای خودت بایستی. پس بایست. این ایستادن است که تو را تبدیل به “نفس مطمئنه” می کند. و نفس مطمئنه تنها نفسی است که اجازه ی ورود به بهشت حضرت دوست را دارد.
و بدان؛ “اَلَّذِینَ تَدعُونَ مِن دُونِهِ لا یَستَطِعُونَ نَصرَکُم وَ لا اَنفُسَهُم یَنصُرُونَ” (کسانی را که جز “او” می خوانید، توانا بر نجات شما نیستند و حتی یارای نجات خود را ندارند)
مسعود ریاعی
