کاش می دانستی که آنچه می بینی، خود تویی. آن سنگ، آن درخت، آن پرنده، خود تویی در جلوه ای دیگر. آسمان تویی، زمین تویی، ستارگان افلاک تویی. همه چیز در وجود تو تنیده شده است. اگر خود تو نبودی، محال بود که قادر به دیدن شان باشی. تو در آنها هستی و آنها در تو اَند. بالا تویی، پایین تویی، درون و بیرون تویی. آن انسان تویی. آن ماجرا، ماجرای توست. اگر کسی را بکشی، خودت را کشته ای. اگر کسی را فریب دهی، خودت را فریب داده ای. اگر کسی را اسیر کنی، هم زندانی تویی و هم زندان بان. تو همواره با خودت روبرو می شوی. اگر ببخشایی خودت را بخشیده ای. اگر اطعام کنی، اگر سیراب کنی، اگر زنده بداری، خودت را زنده نگاه داشته ای. این تویی که خود جهان شده ای. و این جهان است که جلوه ای از درونیات توست. جهان از مردمک چشم تو بارز شده است. دریاب نکته را. هر که جهان را می بیند، جهان خودش را می بیند. بد یا خوب، این جهان توست. پس با خودت خوب باش و آن را بیش از این آلوده مکن. آنچه را که گفتم سخنی شاعرانه مپندار، آن حقایقی است که از هزاران سال پیش، حکمای بزرگ الهی با شهودشان دریافته اند.
اَ تَزعَمُ اَنَّکَ جِرمَُ صَغِیرَُ
وَ فِیکَ انطَوَی العالَمُ الاکبَرُ
مسعود ریاعی
