“از نیایش های معروف قدیس فرانسیس اسیزی”

فرانسیس اسیزی

(قرن ۱۲ میلادی)

☆ خداوندا، مرا وسیله ی صلح خویش قرار ده تا
آنجا که کین است، عشق آورم.
آنجا که تقصیر است، بخشش آورم.
آنجا که تفرقه است، یگانگی آورم.
آنجا که خطاست، راستی آورم.
آنجا که شک است، ایمان آورم.
آنجا که نومیدی است، امید آورم.
آنجا که ظلمات است، نور آورم.
آنجا که غمناکی است، شادی آورم.
خداوندا مرا چنان کن تا بیشتر در پی تسلّی دادن باشم تا تسلّی یافتن، در پی فهمیدن باشم تا فهمیده شدن، در پی دوست داشتن باشم تا دوست داشته شدن، چه با دادن است که می گیریم، با فراموشیِ خویشتن است که خود را باز می یابیم، با بخشودن است که بخشایش به کف می آوریم، و با مردن است که به زندگی برانگیخته می شویم.