☆ از میان همه ی عبادات، وضو گرفتن درخشش دیگری است. ظاهری دارد و باطنی. و اما باطنش؛ چون وجه خود را بشویی، تمام قوای مُدرکه ی خود را که در چهره ات متجلّی است، شسته ای و آنها را از رسوبات احساسات و اندیشه های مخرّب پیشین پاک نموده ای. و آنگاه دست شستن است از هر آنچه که کرده ای. پس نه خوبش را نگه میداری و نه بدش را. همه را به آب می سپاری. و آنگاه مسحی بر سر. این مرکز دریافت های لطیف و آسمانی، و مسحی بر پا، این مظهر اقدام و عمل. با وضو، درون و بیرون به پاکی گراییده هماهنگ می شوند، مجراها باز می شوند و این خیسی و نمناکی، جریان مغناطیس حیات را از سراپای وجودت روان می کند و تو را به زیبایی به کل کامل پیوند می دهد. بیهوده نیست که گفته اند آن که با وضو بمیرد، شهید مرده است. یک گواه. چه وضو، نوری است که بر قدرت “مشاهده” می افزاید. وضو نشان توبه و بازگشت به حضرت سبحانی است که خود عین پاکی است. وضو نه فقط یک آیین عبادی صرف، که وجودی زنده و زندگی بخش و کارآمد است و در بسیاری از مواقف سلوک چون زره عمل می کند.
مسعود ریاعی
