وقتی کلمه ای را از صمیم قلب بگویی، بخشی از وجود تو در آن کلمه پنهان است. چنین کلمه ای زنده به روح توست که با نَفَست از دهانت خارج می شود و هر جا برود چون نیرویی لطیف عمل می کند. کلمه ی زنده، برخوردار از نیرویی شگفت و تاثیرگذار است که مستقیماً در تجزیه و ترکیبهای هستی مشارکت دارد. چنین کلماتی را واژه نمی گویند، آنها جوهره ی هستی اند. کلماتی که در کیفیت حضور، از باطن به ظاهر در می آیند، کلماتی به شدت قوی و کارساز اند. پس وقتی به دعا چیزی را طلب می کنی، از این کلمات بهره بگیر نه از واژه هایی که جز مشتی سر و صدا بیش نیستند.
مسعود ریاعی
