☆ ذکر، یک عمل است. کار است. ذکر، وِرد نیست. وِرد، گفتن پی در پی یک واژه است. اما ذکر، به جریان انداختن یک مفهوم متعالی در وجود است. وقتی تو ذکر یا رحمن می گیری باید وجودت را عامل به بخشندگی و مهربانی کنی. عمل به بخشندگی و مهربانی، به جریان انداختن ذکر “رحمن” است. همچنان است وقتی ذکر “یا فتاح” داری، تو باید در این نقش گشاینده ی گره از کار دیگران باشی. و قِس عَلَی هکَذا. هر ذکر عمل نیکی دارد که در مفهوم همان ذکر مستتر است. ذکر تنها با عمل متناسب با خودش است که در وجود آدمی به جریان می افتد و متجلّی می شود. ای دوست، ذکر با تجلّی اش مؤثر است نه با گفتن صرفش. این یعنی؛ ذکر حقیقی، آن است که تو را بدنبال کار می فرستد… با ذکر علیم باید آگاهی رسان شوی. با ذکر حکیم باید حکیمانه زندگی کنی. با ذکر ستار باید راز نگهدار اسرار دیگران باشی. با ذکر رزاق باید رزق رسانی را تجربه کنی. با ذکر حق باید مروّج راستی و درستی باشی… تو با عمل به مفهوم ذکر است که اهل ذکر می شوی.
مسعود ریاعی
