“فرزانگان”

☆ یک فرزانه، هدایتگری ناپیداست. او جلوه گری ندارد. خود را جلو نمی اندازد. همواره آخرین است. همچون چوپانی که از پس گوسفندان می رود. او به کف درّه می رود تا دیگران بتوانند به قلّه صعود کنند. کف درّه ها مملو از انرژی تسلیم است. آن پایین است که بالا را می سازد. قلّه ها و قلّه نوردان را فرزانگان با فروتنی شان ساخته اند.

مسعود ریاعی