☆ یک انسان الهی از آن رو پاک ترین است که آزادترین است، نه محصور ترین! زیرا این آزادگی است که پاکی می آورد. پاکیِ در بند و حصار و قرنطینه، پاکی حقیقی نیست. چنین پاکی ای، تصنعی و زایل شدنی است و با فرو ریختن حصارها، فرو می ریزد. اما دستاورد انسان الهی، اصیل و جاودانه است. او با بندگی خدای مطلق آزاد، خود نیز به آزادی دست می یابد، زیرا هر کس هر چه را بپرستد شبیه همو می شود. به عبارتی دیگر؛ این بندگی، عین آزادی، و این آزادی، مُوجِد پاکی است. پاک از هر آنچه غیر حق است. چنین کسی آزاد است و گِرد معصیت نمی گردد، آزاد است و خیانت نمی کند، دروغ نمی گوید، فریب نمی دهد، و خود را به ناحق آلوده نمی کند. چنین حیاتی، “حیات طیبه” در نهایت آزادی است! بدان که پاک بودن در آزادی، پاکی حقیقی و بزرگترین ارزش آدمی است. از منظر من، پاکی و آزادی، دو واژه برای یک معناست.
مسعود ریاعی