در بسیاری از مواقع؛ پرسش ها، برای من از پاسخ ها، جذاب تر و آگاهی بخش ترند. پرسش های هر کس، معبر شناخت روح اوست. تو از پرسش های یک شخص راحت تر میتوانی روحیه اش را بشناسی، حال آنکه از پاسخ هایش چنین کاری براحتی ممکن نیست. زیرا پاسخ ها غالباً خالص نیستند و از ایمان قلبی بر نمی خیزند. چه بسا پاسخ دهنده ای که به پاسخ هایش باور قلبی ندارد اما زبانش در هر محفلی به آن گویاست. پاسخ هایی که فرد خود به آن نرسیده است، غالباً حفظی، شرطی شده، آکادمیک و یا القاء شده از سوی این و آن است. چنین پاسخ هایی در سلوک فاقد ارزش باطنی است. پاسخ ها زمانی ثروت واقعی تلقی می گردند که روح سالک آنها را به طرق مختلف دریافت کرده، جذب نموده، و خوراک خود ساخته است. بدان؛ آنگاه که خوراک هضم شود، و تبدیل به نور آگاهی شود؛ آن، از آنِ توست.
مسعود ریاعی