خوابت را تعریف نکن. به ویژه آنگاه که رؤیایی سخت و دهشتناک دیده ای. بازگو کردن، آن واقعه را از عالَم رؤیا به جهان واقع می کشاند. وقتی آن را به کلام در می آوری، وقتی بدنبال تعبیرش هستی،تو با این کار، راهش را به این جهان باز کرده ای. بگذار در همان عالَم رؤیا باقی بماند. بجای بازگو کردن به این و آن، مراقبه کن. نیروی مراقبه آنچنان نیرومند است که توانایی دخل و تصرف و حتی استحاله ی هر ماجرایی، در هر عالَمی را داراست. بدان که هر کس علم تعبیر رؤیا را ندارد. مُعَبَّران واقعی بسیار اندک اند. آن کتابهای تعبیرِ خوابِ بازاری را بدور بریز. کسی با خواندن آن کتب، مُعَبَّر نمی شود. زیرا تعبیر، هنر فهم واقعه در “حال”، و با توجه به وضع رؤیابین است. تعبیر رؤیا، یک علم الهی است که از بالا به عبد عطا می شود همچنانکه خداوند به یوسف(ع) عطا نمود. پیامبر(ص) فرمود:
“خواب تا زمانی که تعبیر نشود همچون پرنده روی سر خواب بیننده در پرواز است و همین که تعبیر شد، فرود می آید. خواب خود را جز برای دوست و کسی که اهل فهم و آگاهی است، بازگو نکن”.
کَنزُ العُمّال ج ۱۵ ص ۳۶۴
مسعود ریاعی