مُخلَص آن است که خلاص شده است، که رهاست، که بی تعلّق است. مُخلَص آن است که از اوصاف بشری عبور کرده است، نفسانیات را پشت سر گذاشته و دیگر اسیر ذهنیاتش نیست. مُخلَص آن است که از اتاقک تاریک ذهنی اش شجاعانه خارج گشته و سراپا تسلیم آن ناشناختنی لایتناهی است. مُخلَص آن است که از بند غیر رهیده است، آزاد است و در اسارت خدایان ذهنی بسر نمی برَد. مُخلَص آن است که برای هر دهانِ بلعنده ای چون استخوانی گلوگیر است. مُخلَص کسی است که تنها و تنها از آنِ خداست، برای اوست و بسوی اوست. تنها مُخلَصین اند که عِبادُالله حقیقی اند، دیگران عِباد همان چیزهایی اند که در ذهن شان می پرورند، که تسلیمش هستند، که در خدمتش قرار دارند. مُخلَص همان تسلیم محض است که بی خواهش و بی آرزوست، چه معنای تسلیم محض همین است. مُخلَص آن است که از بهشت و جهنم هم خلاص شده، از آنها عبور کرده و در بند هیچکدام نیست. مُخلَص کسی است که دو جهان را یک جهان کرده است، دو چشم را یک چشم کرده است و در هر زمان تنها یک کلام از وجودش ارتعاش می یابد. مُخلَص، یک موحّد تمام است. یگانه بین، یگانه اندیش و یگانه گوست. مُخلَص، پادشاه اقلیم وجود خود است. او تنها روحی است که به اسارت هیچ کس نمی رود و همواره آن آزاد “مطلق” را بنده است. یک مُخلَص شبیه خدایش است، پس برای نگاه های حقیر همواره فراچنگ است… و اینگونه است که شیطان هر کسی را میتواند بفریبد جز مُخلَصین را! “اِلّا عِبادُکَ مِنهُمُ المُخلَصِینَ”
مسعود ریاعی
