“شب قدر را قدر بدان”

تا کنون شب قدرهای بسیاری را از دست داده ای، این یکی را قدر بدان. این یکی را به تمامی دریافت کن. چه این قدر، با قدرهای دیگر متفاوت است. “خافضهٌ رافعهٌ” است. طوفان حضور است. آنگاه که آن “روح نورانی” نزول یابد تا از فراز “شهر” بگذرد، حامل ذرّات نورانی است. بارانی از نور زنده به همراه دارد. مباد در خواب غفلت باشی، مباد در ذهنیات خود جاخوش کرده باشی، مباد در زیر سنگینی آمال و آرزوهای دراز به دام افتاده باشی. که بی دانه میگردی، بی بذر میشوی. و زمین بی بذر، بایر است. “موات” است. پس بسرعت خود را بتکان. از هر خواهش و آرزویی پاک کن و در سینه ات یک”خلأ” بی حرف و نقل مهیا ساز. و آنگاه منتظر بمان. تو اینگونه خود را در معرض “روح نورانی” قرار میدهی. و این همان بیداری است. و این بیداری یک سکوتِ محض است. ورّاجی های طماعانۀهر ساله نیست. خاموشی گفتگوهای درونی است. خروج از تدبیر خود است. تسلیم محضِ حقیقت شدن است. پذیرای مطلق بودن. پذیرای تدبیر او گشتن. هرچه که باشد. بی حرف و نقل. بی قید و شرط. دعای امسال بی خواهشی محض است. بدور ریختن هر آمال و آرزویی است. دعای امسال ذهنی نیست. درخواست سهم بیشتر از تاریکی نیست. دعای امسال رها شدن از شرّ خود است. از شرّ ذهن و ذهنیاتی است که عمری روح و جانمان را به اسارت گرفته است. دعای امسال یک “سکوت همه جانبه” است. یک پذیرش مطلق. سالک اینگونه “بیدار” است. نه با ورّاجی های نفسانی و شرطی شده. چه خوب میداند که آن روحِ نزول یافته، “بیداران” را می شناسد، همچنانکه “خفتگان” را می شناسد، حُقّه بازان و طمّاعان را می شناسد. آن روح نورانی، فرزندان نورانی خود را می
شناسد. او باران رحمتِ پُر نور خویش را برای “بیداران”آورده تا آنها را لطافت بخشیده، بالا بَرَد.

مسعود ریاعی