جز سالکان، همه دوست دارند پُر شوند، پُر از طعام، پُر از علم، پُر از ثروت، پُر از داشتن، پر از شهرت و احترام، پُر از مقام و جلب توجه، پُر از برخورداری و قدرت… پُر شدن، یک بیماری قدیمیِ دنیوی است. این تنها سالکان حق اند که مسیرشان به عکس همه است. اینان آن به آن خود را خالی می کنند، دانستگی های اسارت بار را بدور می ریزند، قضاوتها را از چشمانشان می شویند، تعلقات را از سینه بیرون می کنند، خواستن را ذبح و بندگیِ غیر را رها می کنند، گذشته پروری و آینده بازی را به جایگاه اصلی شان عَدَم می فرستند، و پاک و مطهر، نو به نو با جریان حیات هماهنگ می شوند و سبکبار و لطیف و بی تکلّف به پیش می روند. چنین حیاتی تنها شایسته ی روح هایی است که توانایی خالی نگه داشتن خود را دارند، و روزه داران حقیقی همینانند. اینان “صائمین” اند! خالی شدگان برای حق! و چنین روزه ای است که خداوند از میان همه ی عبادات در باره ی آن فرمود؛ “الصَّومُ لِی وَ اَنا اُجزِی بِهِ” روزه از آنِ من است و خود پاداش آنم!
مسعود ریاعی