انسانها همه تنها هستند. به شلوغی ها نگاه نکن، به سر و صداها و رفت و آمدهای رنگارنگ منگر، اینها همه صوری اند. انسان، تنهاست، تنها بدنیا می آید، تنها در شلوغی ها و همهمه های کاذب زندگی می کند و تنها می میرد. برای خروج از این تنهایی مفرط، تنها راه، پذیرفتن آن است، روبرو شدن با آن است. از تنهایی ات نترس، با آن رفیق باش، روی پای خودت بایست و آنگاه است که به تنهایی جهانی خواهی شد که در وحدت است، جهانی که عرض و طول ندارد. این تنهایی که گفتم، سکوی پرتاب سالک است.
مسعود ریاعی