محبوبم! تو با هر مرگی، مرا از “من” خالی می کنی و هر بار لباسی لطیف تر می پوشانی ام. “موت” های تو زیبا و با برکت اند. تو با هر مرگی بر وجودم می افزایی و قدم به قدم بسوی خودت می کشانی ام. پس حق است که با تمام وجود، لحظه به لحظه قدردان این موهبتِ شگفتِ تو باشم، چه همواره این موت توست که زیباترین و لطیف ترین زندگی ها را نثار وجودم می کند.
مسعود ریاعی