به خاک افتادن، نشانه ی بزرگی است. خاکی بودن و ابوترابی زندگی کردن، سکوی پرتاب به نامتناهی است. از جنس خاک بودن، از جنس تواضع بودن است. هر چه متواضع تر، در دستگاه الهی مقرّب تر. بدان؛ پایین اینجا، بالای آنجاست، و خالی بودن در اینجا، پُر بودن در آن کیفیت از حیات است. چه سرای آخرت، معکوس این دنیا ساخته شده است. شجره ی اینجا، ریشه اش پایین و میوه هایش دور از دسترس، شجره ی آنجا ریشه اش بالا و میوه هایش در دسترس!
مسعود ریاعی