مراد از آن “اسم” که در کتاب خدا، و زبان رسولان و اولیاءش آمده است، یک تجلّیِ فعلیّه است. اشاره به یک وجود “زنده” است و یک واژه ی صرف نیست. آنچه را که ما در زبان معمول خود اسم می خوانیم فقط صداست، مجموعه ای از اصوات است که از مَخرَج فَم بیرون می زند. این اسم، نه آن “اسم” است، چه فرقش با آن از زمین تا آسمان است. از مردگی تا زندگی است.
مسعود ریاعی