آن که بخواهد “ببیند” و جهان را آنچنان که هست “مشاهده” کند، باید چند صفتِ تاریک زا را از وجودش بیرون بیندازد. حرص و طمع از جمله ی این اوصاف اند که بر چشمان آدمی پرده ای ضخیم کشیده، آنچنانکه توجهش را ربوده و باعث می شوند جز آنچه را که نسبت به آن حریص و طماع است، نبیند. این بدان معنی است که وقتی فقط خواهش های خود را ببیند، بخش های دیگر هستی را بدست خود تاریک کرده و ظلمت آفریده است. ظلمتی که حقایق دیگر را می پوشاند. این همان بیماری است که نگاه بسیاری را بیمار کرده است. دیگر صفتی که مانع “دیدن” است، تکبر و خودبزرگ بینی است. آن که برای خود شخصیت فوق العاده قائل است و خود را بزرگ می پندارد، به ناچار جز خود را حقیر و کوچک می انگارد. این انگاره نیز ظلمت می آفریند و دیگر بخش های هستی را تاریک نموده و آنها را آنچنان که هستند از معرض دید خارج می سازد. ای دوست، اگر همین چند صفت را در وجودت مهار کنی، ظرف بیست و یک روز خواهی “دید” که جهان آن جهانی نیست که قبلاً می دیدی. برای “دیدن” فقط کافیست بی خواهش و بی آرزو و متواضع باشی و با خاموشی درونت قرین شوی. آنگاه اعجازش ببین!
مسعود ریاعی
