برای رسیدن به خدایی که از همه چیز پاک و مبرّاست، باید از حمامی به نام “خلأ” گذشت. باید هر چه را که در ذهن است فرو انداخت و خود را از دانستگی ها تکاند و از نظریه بافی ها رهاند و همه جانبه پاک شد. زیرا “پاک، تنها پاک را می پذیرد”. کارگاه هستی، در نیستی است. و عبور از نیستی شرط حضور در هستی ناب است. وجود حقیقی تو، تنها پس از ورود به چنین کیفیتی است که زنده می شود و شکل الهی به خود می گیرد. می پرسی چه شکلی؟! هیچ کس نمی داند از آن سوی خلأ چه بیرون می زَنَد! “ما اَدرِی ما یُفعَلُ بِی وَ لا بِکُم” (نمی دانم چه بر من و شما خواهد رفت!) اما این را به یقین می دانم که هر چه باشد بی شک “خیر” است. زیرا این “کل کامل” جز خیر نیست. ای دوست، آن که تسلیم محض است و از نفس خویش دست کشیده است به واقع در کیفیت خلأ وارد آمده است.
مسعود ریاعی
