کمتر کسی میداند که یکی از القاب مهم و ارزشمند حضرت فاطمه(ع)، ” الحُرَّه ” است. یعنی ” آزاده”، یعنی یک “زن آزاد”. یک زن آزاد، زنی صاحب اختیار است، تصمیم گیرنده است و خود صاحب اذن است. کنیز و فرمانبر نیست. فرمانده است. و شگفتا که تاریخ روی این لقب، تبلیغی در خور و شایسته نداشته است! چرا؟! از چه می ترسیده است؟! هر چه باشد اکنون من این لقب بزرگ و نجات بخش را امروزه روز، به بانگ رسا می گویم تا تمامی زنان مسلمان عالم، به تاّسی از ایشان، شجاعانه آزادی و آزادگی شان را پاس دارند. فاطمه(ع) کسی است که برخوردار از آزادی الهی خویش است، چه تجلّیِ اسم فاطر است، چه این خداوند است که او را “حُرَّه” نامیده و آزادش خوانده است. علی(ع) نیز که خود ابو الائمه است، او را ” اَیَّتُها الحُرَّه” خطاب می کند. چه علی(ع) خوب می داند که با چه وجود بزرگی روبروست. گاه کسانی که خواستار دیدار فاطمه(ع) می شدند، علی(ع) را واسطه قرار می دادند و علی(ع) در باره درخواست شان، اینگونه فاطمه (ع) را خطاب قرار می داد؛” ای آزاده، این کسان درخواست ملاقات کرده اند، چه اذن می دهی؟!” زیرا خوب می داند آنکه خدا آزاده اش نام نهاده، هموست که تصمیم گیرنده است. این اوست که صاحب اختیار است با که ملاقات داشته باشد و با که نداشته باشد. خدا را شکر که این نکات ظریف و هوشمندانه در لابلای کتب احادیث و سِیَر حفظ شده اند. زن مسلمان، یک زن آزاده است. زیرا نمونه ی بزرگ و بارزی چون فاطمه(ع) الحُرَّه را پیش رو دارد. زن آزاده، هموست که خردمند است، هموست که مدیر و مدبر است. هموست که قابل اعتماد است. چه یک زن آزاده، رها از تعلقات است، در بندِ این چیز و آن چیز نیست، جز این باشد آزاده نیست. یک زن آزاده، پاک و مطهر است زیرا برده ی نفسانیات نیست، در اسارت خواهش ها و آرزوهای واهی قرار ندارد. یک زن آزاده دارای نگاهی پر نفوذ، فهمی عمیق و وجودی قدرتمند است. یک زن آزاده، مربی آزادگی است. نسل آزاده به بار می آورد. نسلی که حماقت ها و جهالت ها را پشت سر گذاشته و مملو از رحمت و خدمت به تمامی مخلوقات خدا گشته است. ای زن فرهیخته که در هر کجای جهان هستی، “الحُرَّه” را دریاب. “آزاده” را دریاب. این آن چیزی است که فطرت الهی تو را شکوفا می کند. نه تنها فاطمه(ع) که مریم(ع) نیز “آزاده” است همچنانکه قرآن می گوید “اِنّی نَذَرتُ لَکَ ما فِی بَطنِی مُحَرّرا”… و بدان که “الحُرُّ حُرُّ و اِن مَسَّهُ الضُّرّ و العَبدُ عَبدُُ و اِن اَلبَسَتهُ الدُّرّ” ( آزاده، آزاده است اگرچه در سختی باشد، و برده، برده است اگرچه لباس مروارید نشان بر تن داشته باشد!)
مسعود ریاعی
