روز قیامت، روز ایستادن است. این از معنای اسمش واضح است. آنگاه که آدمی واصِل به حقیقت وجودی خویش گردد، آنگاه که بر خویشتن الهی خویش استوار گردد، این بدان معناست که هستیِ کل، آن کل کامل، او را قضاوت کرده، و پذیرفته است. و این یک نعمت بزرگ است و برای تسلیم شدگان، نه تنها ترسی ندارد که سرشار از رحمت و لطف است. قضاوتهای دیگران بی ارزش است، تنها قضاوتِ سرشار از رحمت اوست که آدمی را سرپا می کند و حیاتش می بخشد. این برای سالک، یعنی پایان یک دوره و آغاز دوره ای دگر. او چون بمیرد قیامتش بر پا شده است. و او منتظر مرگ نمی ماند، بلکه این موت را اختیاری می کند و بی آنکه به قبر رود، خود از نفس خویش دست می کشد و از قبر ذهنش بدر می آید، تا به روح باقی گردد. بدان تا “حیّ قیّوم” هست، جریان زنده ی حیات، پابرجا و توقف ناپذیر است و آدمی چون در مرحله ای بمیرد بی شک در مرحله ای دگر زنده شده است. و خوشا بحال زنده شدگان.
مسعود ریاعی