انسانها از آنجا که قادر به تصمیم گیری نیستند، آن را یاد نگرفته اند، و ابداً ریشه های تصمیم گیری درست را نمی شناسند، همواره در طول تاریخ جمعی بوده اند که برای آنها قوانین اجتماعی و آئین نامه هایی را – چه مکتوب و چه نامکتوب – تدوین کنند تا همه طبق همانها عمل کنند. امروزه مجموعه قوانینی که انسانها برای نحوه ی زندگی اجتماعی وضع کرده اند، خود مشکل اساسی شده است زیرا مملو از ناهماهنگی ها، ناهمسویی ها، و اشتباهات بزرگ و کوچک است. جهان، امروزه از کثرت قوانین در رنج است نه کمبود قوانین. این یکی از بیماری های ناپیدای عصر ماست. و راه درمانش، وضع قوانین بیشتر نیست. قوانینِ بیشتر، امور را پیچیده تر، زندگی را ناسالم تر و روان را تیره تر می کند، و آزادی آدمی را کلاً به حاشیه ی اضمحلال می کشاند. برای حل این معضل، راهی نیست جز آنکه آدمیان به توانمندیهای باطنی شان آشنا شوند و نحوه ی تصمیم گیری های درست را آموزش ببینند. باطن انسان در موازات با ظاهرِ دانش زده اش، رشد نداشته است. او از خودشناسی دور افتاده است، از توانمندیهای درونی اش فاصله گرفته و اسیر رنگ و لعاب های تکنولوژیِ بیرون و کلاف سر در گم آن شده است. اگر تعالیم درست باطنی در جهت خودشناسی اصیل، بسرعت همه گیر نشود، بدون شک انسان بیش از پیش تبدیل به یک ماشین بی روح و خاصیت خواهد شد، و شاید چنان دیر شود که دیگر نتوان برای نجاتش اقدامی مؤثر نمود.
مسعود ریاعی