یقین یعنی عمیقاً با تمام وجود باور داشته باشی که چیزی هست، بی شک و شبهه. دقت کن! نه اینکه منطقاً به چیزی باور داشته باشی. یقین، باور منطقی نیست. زیرا باور منطقی، یک باور علمی است که بر اساس دانش معمول شکل گرفته است. امروز هست و ممکن است فردا نباشد. “یقین” یک کیفیت متعالی است که تنها از وجود تو بر می خیزد. حال میخواهد با آموزه ها و تعالیم منطقی جور در بیاید یا نیاید. یقین به تایید دیگران کار ندارد. آن یک جوشش تام درونی است. وقتی یقین داشته باشی خدا هست، پس خدا هست، حتی اگر تمام دنیا بگویند که نیست. وقتی یقین داشته باشم که رستگارم، رستگاری محقق شده است حتی اگر تمام جهانیان دست به استهزاءیم بیالایند. اگر یقین داشته باشی که امروز باران می بارد، خواهد بارید اگرچه هیچ شواهد و قرائنی تاییدش نکند. یقین داشتن، یک مقام بلند است. موهبتی الهی است که هر کس را از آن بهره نیست. تنها سالکان واصِل اند که یقین را نوش کرده اند و معنا و مفهوم آن را می دانند. وقتی یقین داشته باشی که چیزی هست، قطعاً برای تو هست، اگر چه برای دیگرانی که خالی از یقین اند، نباشد. و یقین با کنکاش و جستجو بدست نمی آید، با خواندن این کتاب و آن کتاب حاصل نمی شود، با کلاس و آموزش، از آنِ تو نمی گردد، آن جوشش وجود توست که با وقوع آن، هر شک و تردیدی پا به فرار می گذارد. و یقین، شدنی است، می شود، شده است. اساتید بزرگی که به مقام یقین رسیده اند، یعنی به مرکز هستی رسیده اند، پس مراقب کلام شان هستند، زیرا خوب می دانند که کلمه شان، بی تردید شدنی است.
مسعود ریاعی