واصِلی اسم اعظم را می داند که در نفس خویش مرده است، کاملاً بی منیّت است و از مرگ خویش آگاه است. زیرا اسم ذات خداوند، از هر سو با وادی مرگ پوشیده شده است و دریافت آن جز با موتی آگاهانه میسر نیست. می فرماید؛ “هُوَ اللهُ اَحَد”، خوب به آیه بنگر! اسم جلاله ی “الله” در میان دو اسمی که به یگانگی محض اشاره دارند، احاطه است، یکی “هو” و دیگری “احد”. و “یگانگی”، وادی موتِ منیّت است. آن به معنای نیستیِ غیر است. امکان ندارد کسی که موتش حاصل نشده، به مرکزیت این “نور” دسترسی بیابد. از کدام سو میخواهد برود؟! پس این کتابهای بازاری و نقل و قول های این و آن را در باب یافتن اسم اعظم کنار بگذار. وقتت را تلف نکن که راه برخورداری از اسم اعظم، این نوشتارها و این گمان ها و توهمات نیست. هر اسم خداوند، نیروی ناب و کارآمد است، آن به کسی اعطا می شود که بی نفس است، تسلیم محض است، وجودش خالی است. تو با عدد و رقم و حروف و محاسبه، نه تنها به اسم اعظم که به هیچکدام از اسماء خداوند نمی رسی، تو تنها با موتِ خود به آن واصِل می گردی. زیرا اسماء زنده اند و وجودی پاک و تسلیم را می طلبند. وجودی که از هر خواهش و آرزو خالی است و جز عشقِ محبوب چیز دیگری در او نیست. و این یکی دیگر از معانی ظریف “فَتَمَنَّوا المَوتَ اِن کُنتُم صادِقِینَ” است.
مسعود ریاعی