روزی حسن بن علی بن ابی طالب(ع) نماز می گزارد که مردی از برابر ایشان گذشت. یکی از هم نشینان، او را از این کار نهی کرد. چون امام (ع) از نمازش فارغ شد، به آن مرد فرمود: “چرا او را بازداشتی؟!” گفت: ای پسر رسول خدا، او میان شما و محراب حائل شد! امام(ع) فرمود: “وای بر تو! خداوند به من نزدیکتر از آن است که کسی بتواند میان من و او حائل شود!”
التوحید للصدوق ص ۱۸۴ ح ۲۲