شما هر چیزی را که “یاد” کنید، به واقع اجازه داده اید که آن در وجود شما زندگی کند، و شما در وجود آن! این روند، یک تبادل حیاتی بین ذاکر و مذکور است که با حلقه ی “ذکر” ایجاد می شود. پس ببینید هر لحظه به یاد چه هستید، به چه می اندیشید، به چه مشغولید، چه چیز لحظه های عمر شما را می خورد، پس همان از آنِ شماست و شما از آنِ او! هشیاری کنید و خود را به چیز کم نفروشید. یادهای سخیف و بی ارزش، شما را بی ارزش می کند، همچنانکه یادهای بزرگ، شما را عظمت می بخشد. یاد “اعلی” و “عظیم” کنید، خالق هستی را یاد کنید تا تجارتی سودمند کرده باشید. بگذارید با یادی خالصانه، خدا در وجود شما و شما در جوار او زندگی کنید. این همان چیزی است که شما را جاودانگی می بخشد. زیرا خداوند، حقیقت محض و حیات مطلق است و چون او را یاد کنید در واقع حوزه ی وجودی خود گسترش داده اید و از برکات عدیده ی حیات بهره مند گشته اید. زندگی بدون یاد خدا، تنگ و تاریک و خفقان آور است. هر لحظه اش رنج و بیماری و بی کسی است…
وقتی یاد خداوند در وجودت جریان یابد، روزی خواهد رسید که دگر “ذکر”، یک گفتن نیست بلکه ارتعاش وجود توست، نَفَس توست، ضرباهنگ قلب تپنده ی تو، و حضور زنده و با برکت توست.
مسعود ریاعی