برخی می گویند می خواهم همیشه شاد باشم. این در این دنیا نامعقول و ناممکن به نظر می رسد. نمی توان در این دنیا همیشه شاد بود. زیرا این جهان بافته شده از تضاد است. غم و شادی، مرگ و حیات تواَمان آن را تشکیل داده اند. اما راهی هست که میتوانی در عمق هستی در آرامشی مسحورکننده بسر بری. و آن پذیرش جریان هستی است. وقتی جهان را آنچنان که هست، می پذیری، به کیفیتی فراتر از غم و شادی می روی. آرام می شوی. و پس از چنین آرامشی است که چشمانت باز می شود و اطراف خود را مملو از نعمات و برکات خداوند می بینی. پذیرش آنچه که هست، معجزه می کند. همچنانکه انکار آنچه که هست، تنش و اضطراب می آورد. برای اینکه به کیفیت فراتر از غم و شادی بروی، هم غم و هم شادی ات را تقدیم خدا کن. هر دو را به آستانه اش بینداز. برخی می خواهند فقط غم های خود را به خدا دهند و شادی را برای خود نگه دارند. و این از دعاها و خواسته هایشان معلوم است. و از آنجا که عُسر و یُسر با هم اند، دوباره شادی هایشان به غم تبدیل می شود. زیرا شادی بدون غم نمی تواند وجود داشته باشد. اما هنگامی که تو هر دو را تحویل خدا دهی و تقدیمش کنی، از پوسته ی ذهنی هر دو خارج شده ای، از اسارت شان رها گشته ای و به سکون و متانتی اعجاب انگیز رسیده ای. تنها در این حالت است که از کامل ترین نوع زندگی برخوردار خواهی شد. امتحان کن و اعجازش ببین.
مسعود ریاعی
