به دوست رنجوری که از بدآمد انتخاب هایش می نالید، گفتم؛ آنچه که می خواهم بگویم فهمش دشوار است، و آن این است که یک سالک، چیزی را انتخاب نمی کند. بلکه برایش انتخاب می شود. فرق بزرگی است بین خود انتخاب کردن و انتخاب شدن. این نکته را انسان معمول نمی فهمد، زیرا نامعمول است. انسان نامعمول، همان انسان تسلیم ناشده است. چنین کسی ذهنش مدام در حال انتخاب و داوری است. او ماجراهای زندگی اش را به انتخاب های ذهنی اش سپرده است. و چنین کاری را عین آزادی و اقتدار می پندارد. حال آنکه اینطور نیست. او خود را با هر انتخابش اسیر می کند، نه آزاد. اسیر انتخابی که کرده است. خود را به تضادی مخرّب می کشاند. تضاد مابین انتخاب شده با انتخاب ناشده. تمام زجری که می کشد و رنجی که می برد ریشه در همین انتخاب و قیاس و داوریِ دارد که هر روزه مرتکب می شود. زیرا هر انتخابی تاوانی دارد که پس دادنی است که گاه بسیار زجرآور است. تو انتخاب نکن. تاوان هم نده. از این مقوله حذر کن. بگذار ماجراهای زندگی ات را خدای زنده انتخاب کند، بگذار آن را جریان زنده ی حیات رهبری کند. این معنای “تفویض امر” است که ذهن محدود از آن سر در نمی آورد. زیرا ذهن، در این کیفیت بی انتخابی، نیست که سر در آورد. یک سالک ماجراهای حیاتش را “تسلیم و رضا” می سازند، نه انتخاب و داوری های ذهنی. او در برابر هستی و جریان حیات، تنها یکبار دست به انتخاب می زند، برای همیشه! و آن انتخاب نکردن است! واگذاری امر است به خدای امر! سالک خود را در خواستن ها و خواهش ها، خاموش می کند تا حقیقت هستی برایش روشن شود، در ذهن بشری اش می میرد تا در نور وجودش زنده گردد، ساکت می شود تا جریان حیات سخن گوید، قضاوت نمی کند تا بهترین و نرم ترین ماجراها بسویش بیایند. یک سالک، یک پذیرنده است، “فعّال لِما یَشاء” کس دیگری است. سالک فقط جاری می شود، و در هر کجا که بود، کارش را بی عیب و نقص به انجام می رساند. کوچک و بزرگ فرقی ندارد زیرا این خودِ تسلیم و رضاست که کارآمد است، که رستگاری است. این حکمتی است عملی، که در دسترس فهم هر کس نیست، چه تا عمل نکند و به وادی اش در نیاید، آن را در نیابد!
مسعود ریاعی