نیل به رهایی باطنی و رسیدن به ملکوتِ الهی خویش، انرژی می خواهد. و ما انرژی لازم را نداریم. بخش های مهمی از انرژی های ما هر روزه صرف اباطیل می شود، صرف فکر و خیال هایی می شود که نه تنها کاربردی ندارند بلکه بازدارنده و خواب کننده اند. ما همواره اندک نیرویِ حیاتی مان را با آرزوپروری ها و خاطره بازی های ذهنی تلف می کنیم. در بسیاری از مواقع، بیهوده حرف می زنیم، بیهوده اینسو و آنسو می رویم، و بیهوده اقدام به کارهایی می کنیم که نبودشان از بودشان بهتر است. برای همین است که از منظر روح، هیچگاه در زمان و مکان درست نیستیم و بجای بودن در ملکوت خویش، در صحرای دنیا سرگردانیم. رهایی باطنی، مفت و مسلم به دست نمی آید. انرژی می خواهد. و یک سالک، تمام تلاشش را بکار می بندد تا در زندگی اش، جلوی اتلاف انرژی را بگیرد، تا نیروی حیاتی اش را حفظ و ذخیره کند. چه نیک می داند که عروج، بدون وجود نیروی لطیف امکانپذیر نیست
مسعود ریاعی
