در افسانه ها آورده اند که روزی مردی اندر بیابانی به چاهی افتاد و نزد خداوند به نجات استغاثه نمود. موجودی از جنیان او را به طرفةالعینی از چاه بدر آورد و نجات داد. و آنگاه که خواست به راه خود رود، مرد فرصت را غنیمت شمرد و از جن پرسید؛ ما آدمیان از نگاه شما چگونه ایم؟! جن که اهل مجامله و تعارف نبود لحظاتی سراپای مرد را نگریست و گفت؛ شما اصلاً شبیه آدم نیستید، زیرا من آدم را خوب به یاد دارم! شما موجوداتی زشت و کریه و احمق، با چشمانی خشکیده در سر، خالی از عشق و محبت، با سری باد کرده و مغرور، خالی از نور خِرَد، با زبانی زهر آگین و پر دروغ، با دستانی کج و منفعت طلب، با پاهایی ظریف و آسیب پذیر، که برای راه رفتن باید چون دلقکان جفتی کفش به پا کند و با سر و صدا این سو و آن سو رود، با سینه ای پر کینه و پر سودا، که برای رسیدن به لذت بیشتر و قدرتی سرکش تر، هر روزه یکدیگر را تکه پاره می کنند و خون هم می ریزند و آواره می سازند، مشتی مفت خور که شیره ی هستی را می مکند و خود را به دروغ سرور آن می خوانند، موجوداتی احمق و خودخواه که خود را زیبا می انگارند و جز خود را زشت، حال آنکه ترسناکتر از خودتان نیست و این نکته از مترسک های سر جالیز تان معلوم است، آنها را به شکل خود می سازید و بر سر مزارع تان می کارید! تا موجودات دگر را فراری دهید! آیا باز هم میخواهی بدانی؟! … مرد خجلت زده گفت؛ اگر نگاهت اینگونه است پس از چه سبب نجاتم دادی و از چاه بیرونم کشیدی؟! جن مر او را گفت؛ از آن سبب که خداوندگار صبورم امر فرمود؛ احمقی به چاه افتاده است، او را بر گیر شاید از صلب او روزی آزادمردی خردمند پا بر زمین نهد و عشق بورزد و آباد کند و لایق نور رستگاری شود.
مسعود ریاعی