هر کس با ربّ خویش است که واصل می شود. پس ربّ ات را بنده باش “وَاعبُد رَبَّک”. به جریان رُبُوبی ات راضی باش و مقدّراتت را بپذیر. تو تنها از این جریان زنده است که به الوهیّت خویش وصل می شوی، و به الله که اسم ذات آن حقیقة الحقایق است رجوع می یابی. جریان رُبُوبی تو، چون شعاعی از نور است که تو را به منبع نور می رساند. این شعاعِ از نور، خاص توست. و برای همین است که مقدّرات هر کس متفاوت می نماید. زیرا هر موجودی جریان رُبُوبی خاص خویش را داراست. ابراهیم (ع) یک هشیار واقعی است و می داند به کجا باید روی آورد “اِنّی مُهاجِرٌ اِلَی رَبّی” ( من بسوی ربّ ام هجرت می کنم!). و بدان که تمامی جریان های رُبُوبی، تمامی این شعاع های نورانی، همه و همه به حقیقةالحقایق، به ذات احد واحد منتهی می گردند. چه “لا اله الا هو”
مسعود ریاعی