از یک دیدگاه، “خضر” هر کس، کالبد نورانی و انرژیایی اوست که از بین نمی رود. زیرا او در فرا منطق، حیات دارد و همواره از آگاهی ناب سیراب می شود. از این منظر، موسی(ع) هنگامی که به “مجمع البحرین” رسید، با خضر خود، یعنی کالبد انرژیایی خود روبرو شد. شاید برای همین در قرآن نامی از خضر نیست بلکه فقط به کسی اشاره می شود که برخوردار از علمی الهی است. و موسی(ع) داستان سوراخ کردن کشتی و کشتن غلام و آباد کردن دیوار مخروبه را از نگاه او و در جهان او می دید. و اگر سوال می کرد؛ به واقع آن وجه منطق این جهانی اش بود که سوال می کرد.
ای دوست! حتماً این خبر شنیده ای؛ آنکه چهل روز درِ خانه اش را بروبد، با خضر روبرو خواهد شد! این خبر را چگونه می بینی؟! آن خانه کجاست؟! جلوی درش کجاست؟! مراد از بیرون خانه، دنیای توست. اگر این بیرون را تطهیر کنی، اگر ذهنت را از خواستن ها و داشتن ها رها کنی، اگر “مُخلَص” شوی، بدون شک نیروی درون ظهور خواهد نمود و تو با آن ملاقات خواهی کرد. تطهیر برون خانه، نگاه از آن برداشتن است. بی آرزویی است، که باعث ظهور درون است. آن انرژی ناب، سینه ی پاک می خواهد. نکته را دریاب و خرافه نپندار، که همه چیز در پاکی و طهارت خلاصه شده است. “مَن اَخلَصَ للهِ اَربَعِینَ صَباحَاً ظَهَرَت یَنابِیعُ الحِکمَةِ مِن قَلبِهِ عَلَی لِسانِهِ” ( هر که خود را چهل صبح برای خدا، پاک و ناب کند، بدون شک سرچشمه های حکمت از قلبش بر زبانش جاری خواهد شد!)
مسعود ریاعی
