اساس سلوک، خالی کردن ذهن از هر فکر و خیال و خاطره و دانستنی و قضاوت است. این پایه ی کار است. اگر می خواهی به آرامش برسی، ذهنت را خالی کن. اگر می خواهی آن به آن با حقیقت روبرو شوی، ذهنت را خالی کن. اگر می خواهی با جهانهای دیگر آشنا شوی، ذهنت را خالی کن. اگر می خواهی همواره در حال باشی، ذهنت را خالی کن. اگر می خواهی قدرت نمایی مطلق را در هر ماجرا ببینی، ذهنت را خالی کن. اگر می خواهی از زمان و مکان عبور کنی، ذهنت را خالی کن. اگر می خواهی رهایی از هر نوع اسارت را بچشی، ذهنت را خالی کن. اگر میخواهی به حدیث “مُوتُوا قَبلَ اَن تَمُوتُوا” ( بمیرید قبل از آنکه بمیرید) عمل کنی، ذهنت را خالی کن. اگر می خواهی به موت اختیاری دست یابی، ذهنت را خالی کن. اگر می خواهی سلوکی قرآنی داشته باشی و به “حیات طیّبه” دست یابی، ذهنت را خالی کن. اگر می خواهی “او” باشد و غیر محو شود، ذهنت را خالی کن. اگر می خواهی به یکتایی نائل شوی و از کثرت بِرَهی، ذهنت را خالی کن … و اگر براستی طالب وصلی و جدایی آزارت می دهد، بی تردید ذهنت را خالی کن.
مسعود ریاعی
