“کُلُّکُم راعِِ و کُلّکُم مَسئُولٌ”

همه ی ما یک پیکره ی واحدیم و در عین حال هر کدام برخوردار از زیر مجموعه های خویش ایم. اگر روحی در آن سوی زمین دچار سر در گمی شود، این بخشی از ماست که دچار سر در گمی گشته است. اگر عقلی به نادانی بافی گرفتار شود، این ماییم که در تاریکی بیشتری فرو افتاده ایم. اگر خانواده ای تباه شود، اگر سقفی فرو ریزد، این بخشی از پیکره ی ماست که به سقوط کشیده شده است. زمین واحد است، پیوسته است، یک پیکره است، بخشی از آن را نمی توان نجات داد، زیرا دیگر بخش های بیمار، تاثیر سوء بر آن خواهند داشت. نجات امری جمعی است، خودخواهانه نیست، یا همه یا هیچ.