لفظ، زندان معناست. معنا لایتناهی است، وصل به مطلق است. اما واژه، محدود است، همچون حبابی است که بخش ناچیزی از معنا را به درون خود کشیده است. لذا غالباً کدر و نامفهوم اند. وقتی می گوییم انسان، همه از آن یک چیز را نمی فهمند، وقتی می گوییم زندگی، همه از آن یک چیز را نمی فهمند، وقتی می گوییم خدا، عشق، آسمان، زمین، هستی، بودن، شدن، زمان و مکان، … همه از آن یک معنای واحد را نمی گیرند. برای بیان مفهوم یک واژه، همواره باید واژه های بسیاری بکار بری، تا مفهوم شود، و مفهوم تام نمی شود، زیرا هر چه بیشتر واژه بکار بری، بیشتر در تاریکی فرو می روی. بسیاری از درگیری ها و تضادها از همینجا ناشی می شوند. منشاء شان، لفظ ها و لفّاظی هایند. ما بیش از اندازه به واژه اهمیت می دهیم. برای همین ذهن مان اسیر آنها گشته است. یک سالک شجاع، در موقفی، واژه ها را رها می کند و با این کار خود را می رهانَد. او به سکوت می رود تا معنا را بدون واژه دریافت کند، بدون تحریف، بدون محدودیت و بدون زمان. این کاری است که سالکان واصِل می کنند. مراقبه ی آنان در سکوتی همه جانبه است. گفتگوی درونی شان قطع شده است. زیرا آنها شکارچیان معنای زنده اند. و معنای زنده، آن معناست که هنوز اسیر واژه ها نگشته است. به قبر نرفته است. یک سالک فهیم خوب می داند که واژه، غذای روح نیست، غذای ذهن است. زیرا روح، زنده خور است و واژه ها زنده نیستند. آنها قبرستان معانی اند. یک سالک، تنها برای فاتحه خواندن به چنین قبرستانی می رود. شاید برخی از مردگان، بیدار شوند و از قبرستان خروج کنند. برخی دانش واژه ای دارند، کلّه شان پر از واژه و اصطلاحات است، سرِ شان، یک قبرستان متحرک است. یک سالک فرهیخته، سرش خالی است، رها از دانستگی است، زیرا او هر چیز را در همان “حال” می بیند، آگاهی او از نوع زنده و کاربردی است. خودانگیخته و پویاست. او زندگی را خارج از قبرستان واژه ها، زندگی می کند. و زندگی حقیقی همین است.
