در جهان سالکان تورهایی از جنس کلمات هست، که انسان صید می کنند. این تورها به چشم مردمان، نامرئی اند، اما وجود دارند و خلاصی از آنها به سادگی ممکن نیست. هم اصحاب نور این قاعده را می دانند و هم اصحاب نار. منتها آنچه که اصحاب نور می دانند به مراتب بیشتر و غیر قابل قیاس است. هر کلمه، انرژی خود را دارد و هنگامی که به درستی با کلمات هماهنگ دیگر ترکیب شود قدرتی فزاینده می یابند. این نیروی فزاینده هم می تواند آبادکننده باشد و هم ویرانگر. بسته به آن دارد که چه کسی و با چه نیتی آن را بکار می برد. در جهان عادی، انسانها براحتی کلامشان را فسخ می کنند و به سادگی زیر قولشان می زنند، زیرا آنها کلمات را باد هوا می دانند. اما کلمات در جهان سالکان، انرژی های کاربردی اند و از تار و پودشان، انواع تورها بافته می شود. برای همین است که آنها چیزی را نمی گویند جز آنچه را که باید. زیرا خوب می دانند در این جهان اسراری، هر کس اسیر کلماتی است که گفته است. و از این روست که اساتید بزرگ، اولین چیزهایی را که به سالکان تعلیم می دهند، “سکوت” و “بی قضاوتی” است.
گاه تور کلمات را نه سخنان سالک، که کلام جریان مخرّب می سازد. اما چنین توری بیشتر صادرکننده اش را صید می کند و نه سالکی که “مراقبه” را بخوبی آموخته و تحت حمایت خداوندست. از این منظر، تمام جملات و مجادلاتی را که اهل کفر و شرک و نفاق، در قرآن گفته اند، به واقع تورهایی از جنس کلمات خودشان است که خود بافته اند و خودشان نیز در شبکه شان به دام افتاده اند. وقتی کلمه از جنس انرژی است، تورهای آن نیز شبکه هایی انرژیایی اند.
مسعود ریاعی