در هر عصری و نسلی، قلیلی هستند که مطلقاً با خدایند و خدا نیز با آنهاست. با خدا بودن، زندگی در توکل محض است. بی طرح بودن و آن به آن طرح الهی را پذیرفتن است. تفویض امر را نه لساناً که عملاً و همه جانبه پاس داشتن است. از اراده ی خویش دست شستن و خود را بدو سپردن است. از اندیشه ی برد و باخت عبور کردن است. داشتن و نداشتن را یکسان نگریستن است. به چشم دنیازدگان چون مرده بودن و در چشم اولیاء، زنده به “حیّ” بودن است. خود را مَرکب خدا کردن و با او ره سپردن است. در آرزوی چیزی و جایی نبودن است. از برداشتها و قضاوتها خلاص شدن است. رهایی از زندان ذهن و بر کشتی نجات نشستن است. جریان هوشمند هستی را با جان و دل پذیرفتن و به چیزی دل نبستن و جاخوش نکردن است. “گذشته” را دور انداختن است، فریب “آینده” را نخوردن است، و در هر “حال” با خدا نقداً حال کردن است. و این همه یعنی، حضور در “حقیقت حیات” و “حیاتی حقیقی” را داشتن است. “یا اَیُّها الَّذِینَ آمَنُوا استَجِیبُوا لِله وَ لِلرَسُولِ اِذا دَعاکُم لِما یُحیِیکُم وَاعلَمُوا اَنَّ اللهَ یَحُولُ بَینَ المَرءِ وَ قَلبِهِ وَ اَنَّهُ اِلَیهِ تُحشَرُونَ”
(ای اهل ایمان! دعوت خدا و رسول را به سوی آنچه حیات تان می بخشد، اجابت کنید، و بدانید که خداوند بین آدمی و قلبش است و شما بسوی او محشور می شوید!)
“اللهُمَّ اجعَلنا مِن اَحِبّائِکَ المُخلَصینَ”
مسعود ریاعی