ما باید خدا را کمک کنیم! بله درست شنیدی، ما باید خدا را کمک کنیم و یاری رسانیم. چه این اوست که ندا می دهد؛ “آیا کسی هست که خدا را قرض نیکو دهد؟!” چه این اوست که می گوید؛ “اگر خدا را یاری کنید او نیز شما یاری خواهد نمود”! ما باید او را کمک کنیم تا “نور”ش را از تاریکیهای اعماق درونمان، آزاد کنیم. نوری که ماده و جاذبه هایش آن را به بند کشیده اند. هر کدام از ما “نور”ی دارد که در انتظار بیداری ما و رهایی خویش است. ظهور این نور است که حقیقت حیات است، اصل نجات است، و حکمت زندگی است. چه خیال کرده ای راجع به آیه ی قرض الحسنه به خدا؟! این “قرض حسنه”، آن بخش از لحظات عمر تو، و روزهای زندگی توست که برای آزادسازی نور، تقدیم خدا می شود! آیا حاضری آن را، یا لااقل بخشی از آن را در اختیار حق بگذاری؟! قرضش دهی؟! یا آنقدر بخیل هستی، که حتی حاضر نیستی ساعتی از آن را برای صاحب اصلی اش خرج کنی؟! ای دوست، این زندگی دنیا، فرصتی است برای آزادسازی نور وجود! مهلتی که به تو داده اند برای ظهور حق است. و ظهور حق، نام دیگرش آزادسازی “نور” است. تو نه برای بازی های دنیوی آمده ای و نه برای سرگرم شدن به داشتن ها و انباشتن ها! داستانی اسراری است موجودیت این جهان! از سر تفریح، از سر تصادف خلق نشده است. حکایت آزادسازی است. عالَم ماده، بخشی از “نور” را به بند کشیده است. و آنکه به بند کشیده شده است تویی! دیر زمانی است که این اتفاق افتاده است. و “اهل ایمان”ی که قرآن بدانها اشاره دارد، کسانی اند که دست اندر کار آزادسازی نور وجود اند. برای همین است که در این دنیا، ضربت می خورند، مسموم می شوند، به شهادت می رسند! زیرا شیاطینِ این دنیا حاضر نیستند حتی ذره ای از این نور را آزاد کنند! اهل ایمان، کارشان آزادسازی نور است و جز این هیچ کاری با این دنیای تاریک و ظلمانی ندارند. آنها به اعماق این مرداب می آیند تا مرواریدهای حقیقت را بر گرفته به ملکوت اعلی برند. اهل ایمان، شکارچیان نور اند. زیرا از مغز این آیه بخوبی آگاهند و می دانند به چه اشاره دارد” اِن تَنصُرُوا اللهَ یَنصُرکُم” “اگر خدا را یاری کنید او نیز شما را یاری خواهد نمود!”. آنها با خود، “نور” به جهان دیگر می برند! دستاوردشان نورانی است! آنها دست پر به ملکوت شان بر می گردند. و برای همین است که صاحب نور خویش می گردند. اما دیگرانی که در دنیا موفق به جذب این “نور” نشده اند، در آن نشأة دیگر، یعنی در آن کیفیت دیگر از حیات، در تاریکی بسر خواهند برد و حتی التماس شان به اهل ایمان، برای دریافت اندکی از این نور حیات بخش، بی نتیجه است! بنگر که بی نوران در محشر چه می گویند؛”اُنظُرُونا نَقتَبِس مِن نُورِکُم”(اجازه دهید اندکی از نورتان برگیریم!)، و جوابشان این می شود؛” اِرجِعُوا وَرائَکُم فَالتَمِسُوا نُوراً”( به دنیایی که پشت سر گذاشتید برگردید و نور را از آنجا التماس کنید!). بگیر نکته را! آن “نور” را باید از همینجا بدست آوری. اصلاً برای همین به زمین آمده ای. و سلوک برای آزادسازی نور درون، و بهره مندی از آن است. با “تسليم” آن را آزاد کن. حیات عزتمند تو در گرو این آزادسازی است. در گرو این بیداری و ظهور بخشی به حق است. یاری رساندن به خدا اینگونه محقق می شود. یاری رساندنی که در حقیقت یاری رساندن به خود است. بدان که ارواح طیّبه، ماموریت شان “نورانی” است. پس بیدار شو، و عهد خویش را به یاد آور!
مسعود ریاعی
