کسانی اند که قرآن، از آنها به “رَجُل” یاد می کند و هیچ نام ظاهری دیگری بر آنها نمی نَهَد. “رجل”، نام آسمانی شان است و همین آنها را کافیست. در مواقع حساس به ناگاه حضور می یابند و کارشان، کارستان است. شگفت کاری است کار این “رجل”! گاه پیامبران خدا را از مرگ می رهاند؛ “و مردی از ناحیه دوردست شهر آمد و گفت: ای موسی از شهر خارج شو که فرعونیان نقشه ی قتلت را کشیده اند!” گاه رسولان خدا را در جایی که همه به آنها پشت کرده اند، شجاعانه تایید می کند؛ “و از ناحیه دوردست شهر، مردی آمد و گفت: ای قوم، رسولان را تبعیت کنید!” گاه مانع کشتن رسولی می شوند؛ “آیا می خواهید کسی را بکشید که می گوید، ربّ من، خداست؟!” و گاه بر بلندای “اعراف” اند و هر کس را از چهره اش می شناسند؛ “و عَلَی الاَعرافِ رِجالُُ یَعرِفُونَ کُلاً بِسِیماهُم”. رجل، نیازی به نام ندارد. نام، او را محدود می کند. محصور می کند. به بند می کشد. او آزاد است. در آزادی کار می کند. برخوردار از وسعتی بی کرانه است. وسعتی که فراتر از هر نام است. نام، برای چنین کسی چون دام است. پس بی نام است. نام ها از آنِ نامیان است. و او از نامیان نیست. مابین نام ها، کیفیتی است بیکران، که “بی نام” آنجاست. هر کس او را نمی شناسد، نباید بشناسد. چه بی نام را بی نام می شناسد. همچنانکه نامداران را نامیان. و رجل، بی نام است. خداوند را رجالی است در بی نامی. در ناشناسی. و همیشه به موقع حاضر اند. زیرا کاری است که فقط از اینان بر می آید. حضوری است که فقط با حضور اینان پُر می شود. و اینان همان رجال الغیب اند که پُر از حضورند. کسانی اند که در هنگامه ی رفتن، شجاعانه ره می نمایند …
بر گرفته از کتاب “کلمات بارانی”