“ان شاء الله”(اگر خدا بخواهد)، یک ذکر قدرتمند قرآنی است. به واقع یک ذکر تمام عیار سالکانه است. تو با این ذکر تمامی نیروی هستی را برای انجام کار فرا می خوانی. چه این ذکری برای “اقدام” است که “توکل” در آن موج می زند. این ذکرِ گریز از وعده نیست. بهانه ای برای بی وفایی نیست. یک راه در رو شرعی برای حقه بازان نمی باشد. روح کلمه “ان شاءالله”، ایجابی است، نه سلبی. این ذکر، تمرکز بر شدن و اقدام دارد، نه بر نشدن و عدم اقدام. متاسفانه چنین ذکر ارزشمندی برای بسیاری بهانه ای شده است تا خود را از هر مسئولیتی مبرّا بدانند. می گوید؛ نگفتم که “حتماً”، گفتم “ان شاءالله”! چنین احمق جاهلی، کلمه ی حتما، برایش مهمتر از ذکر “ان شاءالله” است! چه برای “حتما” ممکن است عمل کند، اما برای “ان شاءالله”، ابداً! عجب بنده ی بی خدا و بی حقیقتی! تصور می کند که گفتن “ان شاءالله”، یعنی من دگر مسئول نیستم، مسئول خداست! در حالیکه خداوند هیچ مسئولیتی ندارد؛ “لا یُسئَلُ عَمّا یَفعَل و هُم یُسئَلُونَ”! چنین کسی از مفهوم بلند “ان شاءالله” غافل است. او نمی داند که گوینده چنین ذکری، باید تمام سعی و تلاشش را در انجام و اقدام بکار گیرد، اگر چه دعایی خالصانه باشد. ای دوست سالکم، با “عملت” به ذکر “ان شاءالله”، احترام بگذار. آن را از سر عادت بکار نبر. آن را به یک کلمه بی خاصیت، به واژه ای برای بد عهدی و بی مسئولیتی تبدیل نکن. آن را از مغزش خالی نکن. بلکه با اقدام، آن را بیش از پیش نورانی تر کن و با عمل صالحت، آن را از قاموس حقه بازان به در آر. مگذار اذکار قرآنی ملعبه فریبکاران شوند. چه این باعث بی اعتنایی مردم به این اذکار خواهد شد و آنها را از حقایق قرآنی دور خواهد نمود. یک سالک حق، هماهنگ با “ان شاءالله”، با اقدام به خیر و وفای به عهدش، این ذکر را هر زمان بر دهان مردمان شیرین تر و گواراتر می نماید.
مسعود ریاعی